Aan stukken gesneden.
Manenschijn,
zonnenschijn,
dat is er niet in haar leven.
Duisternis,
schaduwen,
bliksem en donderslag.
Daar ligt ze,
alleen
in een hoekje te huilen.
Niemand ziet haar staan,
ze staat er alleen voor.
Waarom ben ik nu zo?
Ze haat het om haarzelf te zijn.
Ze wil alleen nog maar dood.
Ze begint haarzelf te snijden,
het doet goed.
Deze pijn is beter dan de andere pijn.
Ze kan er niet mee stoppen.
Haar armen,
handen en polsen
staan vol met schrammen.
Uiteindelijk stopt ze
omdat er geen plekje meer overblijft
waar ze nog kan snijden.
Ze haat alles.
zonnenschijn,
dat is er niet in haar leven.
Duisternis,
schaduwen,
bliksem en donderslag.
Daar ligt ze,
alleen
in een hoekje te huilen.
Niemand ziet haar staan,
ze staat er alleen voor.
Waarom ben ik nu zo?
Ze haat het om haarzelf te zijn.
Ze wil alleen nog maar dood.
Ze begint haarzelf te snijden,
het doet goed.
Deze pijn is beter dan de andere pijn.
Ze kan er niet mee stoppen.
Haar armen,
handen en polsen
staan vol met schrammen.
Uiteindelijk stopt ze
omdat er geen plekje meer overblijft
waar ze nog kan snijden.
Ze haat alles.
Reacties op dit gedicht
| myrte: | Zondag, april 21, 2002 21:23 |
| ik kan me vinden in dit gedichtje, ik weet wat je bedoeld maak het zelf mee met mezelf, sterkte, als je wilt kan je me emailen! -myrte- |
|
| Sun-girl: | Zondag, april 21, 2002 17:54 |
| Weet je wie die pijn en litekens verdient? Die hufter die je dit aangedaan heeft, moge hij branden in de hel samen met alle andere hufters | |
| kitte: | Zondag, april 21, 2002 13:16 |
| snap wat je bedoelt, als je wilt praten, mail me kitte |
|
Over dit gedicht
| Auteur: liesbeth | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 21 april 2002 | ||
| Thema's: | ||