Ik kon zo lyrisch over je schrijven, nu voel ik alleen maar diep intens verdriet
Om de zeven jaren die zomaar over waren, en het gevoel wat bij jou verdween.
Mijn muze die haar eigen weg koos, de bittere tranen die ik proef en constant ween.
Je liet me achter met het gevoel dat mijn mooiste woord mijn gedicht verliet
Ik kon zo poëtisch over je praten, voelen, denken of gewoon over je zijn.
Om wat je voor me was of wat je met me deed maar vooral hoe ik je beleefde
Hoe onze emoties, gevoelens en verlangens in elkaar verweefden
Dat alles lijkt nu zo betekenisloos, nutteloos maar vooral klein.
Het is allemaal weg en van me afgenomen, opgelost achter gouden bergen.
Beloftes die als monumenten stonden beefden onder jouw eerlijkheid.
Vragen die ik had blijven onbeantwoord en verdwijnen in vergetelheid.
De laatste vraag die overblijft is hoelang blijf je nog mijn hart tergen?
Want ik wou dat ik kon zeggen dat er niets gebeurt is bij benadering
Dat alles in orde is en dat we voor altijd vrienden kunnen blijven.
Dat ik mijn pen weer oppak en voor eeuwig mooie dingen zal schrijven.
Maar dat kan ik niet meer na dit. Je verviel tot een nare herinnering.