want er is geen ander bestaan,

dan het bestaan dat ik leid,

anders zou ik een ander zijn.

Ik moet het doen met die ongelofelijke bruine ogen,

die als het lijkt uit eindeloze diepte zijn gegrond.

Diep  in mijn ziel vergraven,

Tot zij mijn hart vereenzelvigen.

Ik moet het  doen met zachte haren,

donker als de maan met sluimerwolken omringd,

maar zij zijn vleugels op de storm van wadden,

tot aan zee vervaren.

Ik moet het doen met het mooiste van de aarde.

Die koningen verwachten te trouwen,

maar zij krijgen haar niet,

behalve als ik mezelf koning mag noemen,

 als ik door  liefde gekozen ben.

Het licht straalt door alles heen

en bereikt mijn tedere droevigheid,

dat ik niet ben gedoemd maar gezegend.

Ik kan niet anders zijn,

omdat ik niet nergens wil zijn dan bij haar.

Is wil ook een keuze?