Ik weet niet waarom,
en ik weet, het is heel stom.
Want jij bent duizendmaal een beter keus,
ik weet het wel, heus.
Maar omdat jij me niet vrij laat,
en je altijd bij me staat,
heb ik de drang om met een ander te gaan,
en niet meer bij jou te staan,
de drang om jou te bedriegen,
en jou te beliegen,
want ik wil je heus niet kwijt,
maar tot mijn grote spijt,
wil ik soms een ander,
wij horen bij elkander,
dat weet niemand beter dan ik,
maar dan is er de schrik,
als ik het doe,
en ik ben jou een beetje moe,
dat ik jou niet meer ken,
en je voor eeuwig kwijt ben,
en dat is de bedoeling niet,
want zoals je wel ziet,
hou ik van jou,
dat weet je toch, dat ik van je hou?
Ik wil gewoon onze relatie spannender maken,
en daarom schreeuw ik niet van de daken,
dat ik van je hou,
en weet dat ik dat voor altijd doen zou,
maar het is gewoon heel moelijk voor mij,
de gedachte: jij voor altijd aan mijn zij.
Dat kan ik momenteel echt nog niet aan,
en zie me hier nu staan,
niet wetend waar ik naartoe moet,
en de gedachte: hoe zeer het me eigenlijk wel doet.
Ik wil je nooit kwijt, geloof me maar.
Maar wij later, samen voor het altaar?
Kan ik me echt niet voor de geest halen,
ik zie mijn hoofd al dalen,
ik heb gewoon anderen nodig, begrijp je dat niet?
Ik weet dat je dat echt niet ziet,
maar ik ben nog niet klaar voor dat eeuwig gedoe,
en ik ben het echt moe,
om van jou te zijn,
en daarom trek ik nu de lijn,
en zijn wij voortaan niet meer samen,
maar ik kan wel beamen,
dat ik van maar één iemand hou,
en dat mijn liefste schat, is van jou!!