Achtergelaten leegte
versteent kansloos
verloren liefde
die als water bevroor
nog voor men drinken kon.
Onmacht,
doet tranen bevriezen,
als
eenrichtingsverkeer
in een doodlopend straatje.
Door koude ontwaakt,
bewust wordend
van wat in je leeft,
wat leert ervaren.
Een bevroren hartje
ontdooid langzaam,
door echte liefde.
Liefde
die nieuwe wegen bouwt,
die warmte straalt
en
gelukkig doet zijn.
“Its never too late to be
What you might have been”