aan de grond genageld
keek ik naar je
luisterde ik naar je
en lichte mijn ogen op
ik lachte zacht, tot aan het einde
van de wereld tussen onze gezichten
in de hoop dat jou beantwoording
mij verder kon verlichten
en dat deed je, met enkel een blik
boven mijn gedachtes zwevend
keek ik naar je
luisterde ik naar je
en wende mijn hoofd af
ik liep van je weg, op zoek naar mezelf
en naar enige diepte of zwaarte
in de hoop dat de leegte die ik vond
mij terug zou brengen op aarde
en daar was ik weer, terug naar ik
luister niet
naar mijn gezicht
verzwaar me niet
verlicht me niet
breng me alsjeblieft
in evenwicht