Acht jaar geleden
Ik sloot me op in mijn kamer
omringd door tranen en verdriet
Gebroken door de teleurstelling
die jij bij me achterliet
Geen reden meer om te genieten
geen geloof dat het ooit beter worden zou
Gevangen in depressiviteit
mijn leven werd totaal beinvloed door jou
Maar ik vocht en overwon
vond in mijzelf weer de kracht
Leerde mijn eigen leven te leven
terwijl ik altijd op je heb gewacht
Maar zelfs dat verdween
ging verder met mijn leven
waar jij geen deel meer van uitmaakte
en ik had het niet opgegeven
Nu acht jaar later
wil ik weer alleen op mijn kamer zijn
Vele tranen en woede zijn terug
en weer voel ik diezelfde pijn
Je bent zo ver weg
hebt geen idee van het leven dat ik leid
Toch bepaal je mijn doen en laten
en ben ik weer mijn lach kwijt
Bijna begin je weer mijn leven te beinvloeden
bijna heb je me weer gebroken
Maar deze keer laat ik het niet toe
zo heeft mijn verstand gesproken
Al zegt mijn hart iets anders
*Sorry freaks, beetje langdradig, maar heb zoveel te zeggen dat ik niet weet waar ik moet beginnen*