Het leven eist zijn tol
Vroege ochtend donkere dag.
Druilen de regen ,geen gehaast
niets moet alles mag.
Mijn ogen dwalen door het raam.
Daar zie mijn buurman mompelen,
en erg verwart in zijn tuintje staan.
Bloem blaadjes plukken in de regen.
Zijn lot door vele zware kruizen,
niet onberoerd gebleven.
Sleept zichzelf van dag naar dag
verzonken in zijn verdriet
zonder een woord van zelfbeklag.
Geconfronteerd met zijn verdriet.
De eenzaamheid het zware gemis ,
verleden dat nu zijn grootste vijand is!
24-10-2008
Reacties op dit gedicht
| she-fakes-a-smile: | Zaterdag, januari 23, 2010 19:48 |
| Prachtgedicht! |
|
| Peter van Tiel: | Vrijdag, januari 15, 2010 11:32 |
| Zo gaat het in een mensenleven. Je bent gelukkig met je partner maar eens komt de dag dat een van beiden wegvalt. Triest maar waar helaas. Mooi verwoord door jou. Fijne dag verder. Liefs, Peter. |
|
| Jannie Hoogendam: | Vrijdag, januari 15, 2010 02:24 |
| Verdrietig zeg.Prachtig geschreven liefs Jannie |
|
| eva cassidy: | Vrijdag, januari 15, 2010 01:24 |
| moooi!! | |
Over dit gedicht
| Auteur: loes schaap | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 15 januari 2010 | ||
| Thema's: | ||