wanneer zij langsliep
was zogenaamd wat aan het staren
als zij daar liep, met opgestoken haren
dan leek het even alsof we steeds weer
voor elkaar, een nieuwe indruk waren
nu veel later, de stilte die ‘t graf omringt
ingebed in een zee van rozen
denk ik weer aan die plek, al klinkt het gek,
kijk door de ramen, je staart me aan, we blozen
was jij ooit tot mij gekomen, dan voelde je
die intrinsieke hartstocht ook.
schat jij bent het mooist fictief, een meid als
jij heb ik te lief, droom je tot ik opga in de rook
Reacties op dit gedicht
| 88: | Vrijdag, januari 15, 2010 14:21 |
| bijzonder.. graag gelezen,groetje 88 |
|
| emil snijer: | Vrijdag, januari 15, 2010 14:12 |
| isolina en eva casidy, dank jullie beiden. groet, |
|
| isolina: | Vrijdag, januari 15, 2010 12:38 |
| heel moooi , knuff maria | |
| eva cassidy: | Vrijdag, januari 15, 2010 12:00 |
| schitterend! | |
Over dit gedicht
| Auteur: emil snijer | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 15 januari 2010 | ||
| Thema's: | ||