langzaam verdwijnd de witte deken
waarin even mijn peceptie werd ondweken
snoep papier lege blikjes en ander vuil worden zichtbaar
ik zie weer contoeren mijn onrust voelbaar
als ik langzaam de verschanselen van de mens weer zie
loop ik niet door maar zak weg op mij knie
sluit mijn ogen niet voor wat ik ervaar
heb even tijd nodig voor ik weer bedaar
denkend aan wat ik toen allemaal zag
zak ik weg in mijn leven met een traan en een lach
ik was verliefd heel even maar
ja de sneeuw raakte mijn gevoelige snaar
met haar schoonheid zo wit en zo mooi
bedekte zij heel even alle rotzooi
heel even hoefde ik niet te zien
hoe het anders kon mischien
en het wachten duurt soms eeuwen
maar ik wacht tot het weer gaat sneeuwen
want dan mag ik haar schoonheid weer bekijken
en kan ik onder haar bleeeeeeeeeeeeeeeeegggggggggggggg liefde bezwijken gut wat een gezwijmel en een gedram
ik hou er mee op
k wordt er misselijk van