(geschreven voor Ivon, verongelukt op weg naar huis...)

wat ben ik gelukkig, wat heb ik het fijn,
toch soms ineens, voel ik pijn...

niemand kon je meer helpen, ineens was het gedaan,
hoe vaak ik me afvraag, waarom is het zo gegaan?!

een bloemetje halen voor een vriendin, en je kwam nooit meer terug,
het leven is soms zo oneerlijk, en gaat veel te vlug.

het antwoord kun je nooit vinden, het lijkt of je tegen de hele wereld vecht,
je broer en je vader alleen overgebleven,het is zo onterrecht!

nadat je bent gestorven ben ik nog drie keer bij jullie thuis geweest,
ik kon het gewoon niet aan,dat haat ik nog het meest.

je moeder liet me je kamer zien, hoe hij achtergelaten was door jou,
verdriet, huilen, woede...de vraag, hoe kan dit nou?!

later toen je moeder stierf, tijdens de begrafenis,
kon ik t niet verwerken... maar hoe kun je zoiets verwerken als broer en vader, zo'n gemis???

Ik kan het verdriet soms gewoon niet aan,
dan wil ik alleen zijn, en laat ik me gaan

huilen tot ik niet meer kan, en ik besef dat ik er niks mee kan veranderen,
dan waren jullie nog zo'n hecht gezin...zoals vele anderen...

je zei altijd vrolijk, alles kumt goe...en was een optimistische vrouw,
maar weet je, dat zinnetje...dat mis ik, en klopt niet meer nou...

Lieve Ivon, ik blijf je altijd missen!!!

Liefs Neeltje