vechten heel de dag
soms even een lach
maar mijn gevoel zo slecht
mijn pad alles behalve recht
niks gaat goed
wat ik ook doe
mijn verleden herhaalt zich keer op keer
en steeds weer
voel ik me zo verrot
volledig kapot
van buiten en van binnen
de strijd voor een (fijn) leven kan ik toch nooit winnen
littekens en open wonden
en weer de zoveelste snee verbonden
innerlijk
en uiterlijk
ben ik kapot gegaan
compleet van de baan
drinken om dingen even te kunnen vergeten
om even niet te willen weten
wie of wat ik moet zijn
even vergeten.... dit gevoel.... deze pijn

ik zit op mijn kamer alleen
kijk nog een keer goed... ja... niemand om me heen
ik zet mijn muziek aan
en laat een traan
een traan in de vorm van bloed
het voelt niet goed
maar ik kan niet meer huilen
zo kan ik mijn tranen tegen bloed ruilen

maar de beelden worden te groot
mijn armen en benen voelen aan als lood
de stemmen die alsmaar schelden en schreeuwen tegen mij
ze maken me niet blij
in voel de angst en de pijn
en maak me klein
begin te trillen en raak weg
een pijnlijke weg die ik nu af leg
beelden en stemmen van het verleden
situaties die ik liever had vermeden
ik zit er nu weer midden in
de pijnlijke situaties in het gezin
ik voel alles letterlijk nu weer opnieuw aan
alsof het nooit over kan gaan
de klappen.... ze lijken nu te vallen
m´n leven.... ik ben het opnieuw aan het verknallen
maar naast het geweld ook de misbruik
daarna altijd bang voor een vorm van leven in mijn buik
waarom moest dat?
hebben ze er uberhaubt wel iets aan gehad?
hebben ze ooit wel echt aan mij gedacht?
of had ik gewoon te veel van een normaal leven verwacht?