langzaam laat ik me vallen, ik weet het even niet meer,
de dood van m'n broertje,m'n vrienden, het doet ontzettend zeer.
waarom dingen gebeuren??? niemand weet raad,
dan komen tijden in je leven dat je niet weet wie je bent of waar je staat.
toen m'n broertje Teun stierf,hij was vier, ik was pas zeven,
dan hoor je nog niet zo na te denken over het leven.
toch probeerde ik het op een kindermanier goed te verwerken,
ik stuurde Teun briefjes aan een ballon,maar liet het mensen zo weinig mogelijk merken.
mensen om me heen hielden zich vaak voor me in,
ze dachten dat dat beter zou zijn geen verdriet,maar dat had geen zin.
tuurlijk voelde ik hun en m'n eigen verdriet ook al was ik klein,
en aandacht kreeg ik volop, dat kan het ook niet zijn.
dan word je ouder en begin je je dingen af te vragen,
met m'n moeder kon ik goed praten, dan komen dingen naar boven, gaan er dingen dagen.
alles wilde ik weten, wat Teun het liefste deed en at,
maar ook de pijn en de vragen, waar ben je lieve schat???
hij wilde altijd dat de zon ging schijnen, dan kon ie naar buiten,
hij stierf op de dag dat het zomer werd, de vogels gingen fluiten.
de pijn was weg, hij lag met n glimlach, zo leek het, op bed,
ik keek vanachter die muur, zo is het in mijn herinnering gezet.
achter de muur kon ik me verschuilen, ik wilde hem geen kus geven,
geen afscheid,nee, hij moest weer gaan leven.
iets waar ik spijt van heb, wat ik had moeten doen,
maar ik kan de tijd nooit meer terug draaien naar toen.
ik werd ouder, en kwam in een moeilijke tijd,
verloor daarbij nog Dennis, uit een papierpers bevrijd.
hij ging papier ophalen met de scouting en viel in de wagen,
om dat te verwerken komen weer zoveel vragen.
ik werd gebeld, en de tijd stond weer even stil,
hoe kan dit, waarom hij??? en ik gaf een gil.
ook Rens, een goede vriend, had zelf al veel meegemaakt,
viel met zijn brommer, en ben ik kwijt geraakt.
de herinnering dat we praten bij ons achter,
hij over z'n vader, ik over Teun...hoor het in m'n hoofd nog vaag en zachter...
om dat te verwerken denk je dat je alles hebt gehad,
tot het telefoontje....NEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!niet die lieve schat!!!
een vriendin verongelukt, tegen een boom,
een nachtmerrie, het is niet waar?! is het n enge droom???
ontwaken uit die droom is wat ik wilde,
in plaats daarvan, zie ik haar begrafenis nog voor me, hoe ik trilde.
Ivon was een vrouw en zei altijd "alles kumt goe", positief...
ze was een vrouw die straalde, en was veel te lief!
Toen kwam voor mij de tijd,
dat ik het liefste uit m'n leven sprong en was bevrijd.
ik kon het niet meer verwerken, het deed veel te zeer,
ik kon het niet opbrengen, kon het gewoon niet meer.
waarom al die lieve mensen om me heen???
ligt t aan mij en ben ik over n tijdje helemaal alleen?
ik had toen n vriend, en mocht nooit over t verdriet praten,
een van de dingen waarom ik hem een beetje ben gaan haten.
nu ben ik inmiddels gelukkig, kinderen, een lieve man,
maar er zijn zoveel redenen van verdriet, waardoor ik soms even niet meer kan.
dan wil ik alleen zijn,en kan niet meer...
dat verdriet, wat doet dat ontzettend zeer...

ik zak door m'n benen, huil van verdriet,
en stilletjes wil ik dat niemand het ziet.
ik ben vrolijk, doe altijd m'n best,
maar van binnen, voel ik me anders, anders dan de rest.