Duisternis
Verlaten
In eenzaamheid,
en het gevoel
van het verlaten zijn,
voel ik zoveel pijn .
Die dieper gaat,
dan de diepste dalen,
ga ik terug
naar die mooie verhalen
die slechts een
fictie blijken te zijn.
Mag ik bergen
in vreugde beklimmen!!
Mag ik liefhebben..en,
hartstochtelijk beminnen!!!!!
In eenzaamheid,
trek ik me terug.
Kruip in mijn schulp...
Wie hoort die roep.om hulp?
Reacties op dit gedicht
| loes schaap: | Zondag, januari 24, 2010 22:11 |
| Neem rustig je tijd, uit ieder dal is ook weer langzaam uit te klimmen. Hoe zwaar het ook lijkt! groetjes loes schaap. |
|
| M-Rose: | Zondag, januari 24, 2010 20:24 |
| je kan de zee horen vertellen in een schelp maar als je als mens in een schulp leeft ja k zal eens zoeken wat er daaruit nog te redden valt en moest ik je kennen zou ik je een vleugeltje liefde schenken waardoor je stilaan terug kunt leren zweven maar vergeet niet elk moment is de moeite waard in het leven om er met beide voetjes door te dansen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: jackie lokker | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 24 januari 2010 | ||
| Thema's: | ||