Die woorden,
had ik niet verwacht.
Het was zo snel,
zo onverwachts.

Die woorden kon,
ik nog niet aan.
Jou woorden zo weinig betekenis,
zo hard verscheurend.

Mijn gevoelens voor jou waren,
niet nep maar, wel echt.
Waar kwamen mijn gevoelens,
voor jou... toch vandaan.

Je gaf me een steek in mijn hart,
dat deed me pijn.
Je deed me huilen,
Tranen liepen over mijn wangen.

Want ik kon het,
niet meer aan.
Het lijkt of de tijd,
is stil blijven staan.

Ik wou vluchten,
voor die pijn.
Wou wegrennen,
voor dat verdriet.

Bewegen kon ik niet,
zit gevangen.
Om ringt door,
verdriet en pijn.

Keek naar de sterren en de maan,
hier ver vandaan.
Hier scheiden onze wegen,
ieder neemt zijn eigen weg.

Jij de jouwe,
naar liefde en geluk.
Ik de mijne,
naar verdriet en pijn.

Wil hier niet meer zijn,
het komt niet door jou.
maar door mezelf,
door mijn gevoelens.

Steeds verder val ik,
in een ravijn.
Steeds kleiner voel ik me,
ben al zo klein als een muis.

Voel me hier niet thuis,
waar moet ik heen.
Naar mijn huis wil ik niet,
ik wil naar jou.

Wil mijn armen om je heen slaan,
en je nooit meer laten gaan.
Maarja das maar een droom,
want in de realiteit,
heb jij me verlaten.

Je verliet me,
je liet me achter.
Hier sta ik dan,
alleen in de kou.

Zonder jou,
zonder liefde of geluk.
Met alleen maar,
verdriet en pijn.

Voor je me helemaal verlaat,
luister nog 1 keer goed.
Deze woorden meen ik echt,
ze komen van recht uit mijn hart.

Ik hou van jou!