Ode aan mijn schoonmoeder.
Jou droeve ogen en
je wanhoop doet mij pijn,
als je mij verteld hoe jouw leven
werken en verdriet verlopen zijn.
Heel veel heb je van jezelf gegeven,
eigenlijk wel iets te veel misschien
nu ziek: leukemie
langzaam begint het aan je te vreten
Nu zeg je, ja ik ben mezelf altijd vergeten.
Nu pas denk je terug aan een zware tijd
je stem is soms vervult van bitterheid.
Ik weet dat je de moed hebt opgegeven
wat betreft je eigen leven.
Ik kijk je aan terwijl je zachtjes grient,
en bid dan zachtjes, schenk deze vrouw
een einde die zij heeft verdient.
Voor de vrouw
die ik zo bewonderde!
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Donderdag, januari 28, 2010 15:00 |
| Wat liefdevol zacht verwoord! Wens haar veel sterkte en kracht! liefs,dicky |
|
| switi lobi: | Donderdag, januari 28, 2010 10:42 |
| Wat fijn voor haar dat ze zo''n lieve schoondochter had. Heel veel sterkte gewenst. Liefs, switi lobi |
|
| Anastacia: | Donderdag, januari 28, 2010 10:35 |
| ik vind dit heel erg voor jou en je familie heel versterket met het verwerken van alles liefs ana xxx | |
| loes schaap: | Donderdag, januari 28, 2010 10:18 |
| dank je karin, mijn schoonmoeder is inmiddels al een aantal jaren overleden. Ik heb deze toedertijd voor haar geschreven. groetjes loes |
|
| karinvangelder: | Donderdag, januari 28, 2010 10:08 |
| intens droevig Loes. sterkte met je schoonmoeder liefs x Karin |
|
Over dit gedicht
| Auteur: loes schaap | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 28 januari 2010 | ||
| Thema's: | ||