De trein
16-02-'05
Een wereld vol mensen,
niet wetend welke kant op te gaan.
Individuele gedachten die leiden tot een groepspatroon.
Mensen die langs elkaar heen lopen,
maar elkaar net zo hard nodig hebben.
Liefde, een gevoel van verbondenheid,
vult de lege plek van eenzaamheid.
Allemaal op weg met uiteindelijk 1 doel,
hetzelfde vooruitzicht, een ander gevoel.
Als een trein die een onbekend aantal perrons aandoet,
alvorens op het station aan te komen.
Op elk perron wacht een onbekendheid,
een bepaalde tijd van aanwezigheid,
voordat je verder kunt gaan.
Een vertraging, misschien ook wel ontsporing,
niet wetend hoe verder te gaan.
Een bijgehouden perron of verwaarloosd,
iedereen komt er voorbij.
De een beter voorbereidt dan de ander.
Sommige missen de trein en blijven achter.
Anderen slaan een perron over,
niet de moed om uit te stappen.
Van elk perron neem je bagage mee,
wie de kracht heeft om te tillen gaat door en komt ver.
Anderen hebben hulp nodig om het te kunnen tillen.
De last wordt voor een ieder een keer teveel,
niemand kan het alleen...
Een gevoel van saamhorigheid.
Een wereld vol mensen,
niet wetend welke kant op te gaan
Langs elkaar heen lopend,
individuele gedachten in een groepspatroon...
Reacties op dit gedicht
| Quando: | Vrijdag, januari 29, 2010 01:49 |
Hmm. Ook al zo''n denkertje. |
|
| ela: | Vrijdag, januari 29, 2010 00:22 |
| Massaal door het leven stappen is gedoemd te mislukken, niet alle stappen zijn evenwaardig. ela |
|
| switi lobi: | Vrijdag, januari 29, 2010 00:17 |
| Een groepspatroon uit enkel losse steken gehaakt; knap hoor! Slaapwel, switi lobi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Macaan | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 29 januari 2010 | ||
| Thema's: | ||