Als ik van mijn moeder hoor
De verhalen van mijn jongste zijn
Nog voor de onzekerheid
Ver voor alle pijn

Het schijnt dat ik als peuter
Nog met de onschuld in mijn hart
Van het leven heb genoten
In die tijd nog niet verward

Wat ik zo graag zou willen weten
Waar het precies is fout gegaan
Wanneer ben ik het verloren
Wanneer starte dit bestaan

Ik zou zo graag normaal zijn
Ik heb hier toch niet om gevraagd
Ik word zo gek van mijn eigen wezen
Van binnenuit constant belaagd

Het hoeft anders maar een klein beetje
Een paar uurtjes hoeft het maar
Gewoon zo af en toe vrede hebben
Is wat ik vraag nou echt zo raar

Het is vreemd om te bedenken
Dat juist door de oorlog in mijn kop
Ik zo eenzaam zou worden
Omdat ik altijd alles opkrop

Ik krijg zelfs in mijn eentje
Nooit ook maar één seconde tijd
Om mijn schild te laten zakken
Dus raak ik nooit mijn eigen angsten kwijt

Je hoofd, je veilige haven
Is voor mij al lang niet veilig meer
Ik voel me opgesloten
En zie bijna geen uitweg meer

Ik voel me zo alleen, verlaten
Ik kom niet door de tralies heen
Voor dood hier achter gelaten
Ik vind het zo verdomd gemeen

Waarom ziet niemand mij gevangen zitten
Waarom gaat niemand naar mij op zoek
Terwijl de muren steeds dichter naderen
Komt er ooit een eind aan deze vloek

Laat ook maar het is te laat
Ik wil het zelf ook niet meer weten
Terwijl ik machteloos hier sta
Niets of niemand om mee te delen

Ik wil wel schreeuwen maar ik kan niet
En anders wordt ik wel gesmoord
Mijn handen op mijn rug gebonden
Blijf ik altijd ongehoord

Yvar 17-12-2001