Fantasie met een reikwijdte van nul komma nul
Schrijversblok of gewoon zo traag als dikke stront
Laten waaien en langzaam zal geur en grens vervagen

Elfjes, paddenstoelen, paden naar regenboogkleuren
en voor eeuwig die bloemengeuren
Het kan en mag natuurlijk altijd in elk leven
tot oneindig én die ene beroemde dag

Maar eigenlijk komt het erop neer dat niets is wat je wilt
en alles verdwijnt in dat niets
Realiteit heeft maar één deur voor jou, mij en zo’n kleine 7 miljard anderen

Dus wat nu?
Leven in fantasieën?
En hopen dat ze uitkomen, verder gaan of wat dan ook?
Of zo af en toe leven in stiekeme fantasie
en glimlachen als het net even iets te echt wordt?

Ja! Dat doe ik. Vanaf morgen… Als het meezit.
Denk ik. Ja… En anders overmorgen.