Vlucht der begeerte
Ik peil de diepten met mijn arendsogen
en zweef boven schoonheid en verlangen
op het ritme van de zomerwind.
Wil jij me in je naakte armen vangen
als een schaduw die blijft hangen
in een wereld zonder grenzen
want alleen ik begrijp uw mensenwensen?
Kijk met de zwarte kijker,
staar anoniem en onbemind;
ik ben een vogel en geen dom mensenkind.
Ik heb de zon zien branden
in een zee van vurig licht,
maar zelfs in mijn puur begeren
krijg ik nooit een menselijk gezicht.
Ik vertolk ook een gekke wereld
zonder eer, zonder gevoel, uit het niets gekomen
als een hersenschim niet in te tomen,
vol paparazzi of het zilte zout der aarde,
belust op geld, sensatie, shorem zonder waarde.
Nooit strijk ik neer, ik stijg nu weer omhoog
naar de zon en naar de een hemel zonder wolken
waar de winden van verrukking huilen
en waar ik voor mensen nog kan schuilen.
Reacties op dit gedicht
| ela: | Zondag, januari 31, 2010 20:18 |
| Als een vogel vrij in de lucht,die voor mensen en hun nukken vlucht. ela |
|
| kerima ellouise: | Zondag, januari 31, 2010 18:26 |
| mooi in rijm gezet liefs kerima ellouise |
|
| 88: | Zondag, januari 31, 2010 16:12 |
| knap!! vanuit vogelperspectief graag gelezen, groetje 88 |
|
Over dit gedicht
| Auteur: CASTELEIN RONNY | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 31 januari 2010 | ||
| Thema's: | ||