angstig word ik wakker
kijk om me heen
ik voel me zo rot
en zo verdomd alleen

zoekend naar een doel
een doel om voor te leven
niet wetend
wat ik in dit bestaan kan gevem

de strijd verloren
vluchtwegen gevonden
niet langer
aan mensen gebonden

ik sluit m´n ogen
weer een dag voorbij gegaan
en ik hoop
dat ik morgen niet op zal staan

gevochten
tot ik niet meer kon
doorgaan tot de ellende
weer opnieuw begon

vechten
het heeft geen nut meer
ik kom er toch nooit uit
en dat doet zeer

therapie
elke dag een jaar lang
maar nog steeds
zo bang...

stemmingen
blijven op en neer gaan
alleen maar dieper vallen
zonder 1 x op te kunnen staan

elke dag is weer een gevecht
ik kan s´ochtends nauwelijks op staan
kijk heel erg op tegen de dagen
en al helemaal om weer naar therapie te gaan

ik kan daar niks goed doen
mijn gevoel van veiligheid
is (bijna overal) volledig weg
en lang duurd dan de tijd

door wisselingen thuis
sluit ik mezelf op
in m´n kamer met muziek aan
of met een masker op m´n kop

mensen op afstand houden
alleen willen zijn
(bijna) niemand meer vertrouwen
zo ben ik alleen met mijn angst, woede, verdriet en pijn