Ergens in september.
Een leegte, geen stilte,
sinds jij de deur sloot.
Veel pijn, geen tranen,
mijn lippen zijn dood.
Niemand mag het weten,
niemand zal het zien.
Vraag me “hoe gaat het”,
eerlijke twijfel, misschien.
Dit alles zal verdampen,
althans zo wordt getroost.
Maar je stem ligt hier nog naast me,
als zo door jou geloost.
Alleen de chaos doet jou verstommen,
slechts door stemmen hoor ik je niet.
Laat me voorlopig nog maar even liggen.
Ik, alleen met mijn verdriet.
sinds jij de deur sloot.
Veel pijn, geen tranen,
mijn lippen zijn dood.
Niemand mag het weten,
niemand zal het zien.
Vraag me “hoe gaat het”,
eerlijke twijfel, misschien.
Dit alles zal verdampen,
althans zo wordt getroost.
Maar je stem ligt hier nog naast me,
als zo door jou geloost.
Alleen de chaos doet jou verstommen,
slechts door stemmen hoor ik je niet.
Laat me voorlopig nog maar even liggen.
Ik, alleen met mijn verdriet.
Reacties op dit gedicht
| lexx: | Maandag, februari 08, 2010 17:30 |
| mammie :( | |
| ela: | Maandag, februari 08, 2010 17:14 |
| Elke traan zal ooit drogen en in tussentijd kan je beter zoeken naar verstrooing. ela |
|
| Fairouz: | Maandag, februari 08, 2010 09:19 |
| Alles heeft zo tijd nodig...maar ga je verdriet niet zitten koesteren. Sterkte, fairouz |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Mr. Montaque | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 08 februari 2010 | ||
| Thema's: | ||