Ik ken een meisje,
een meisje die der gevoelens altijd had verzwegen,
ze deet alles op kroppen,
ze kreeg herinneringen van het verleden,
dat is wat haar lied breken,
ze kon niet meer,
ze zocht een op lossing,
en de op lossing had ze gevonden,
ze sneed zich zelf tot dat het bloed er uit drupte,
het voelde goed, ze dacht dat het hielp,
het voelde als een opluchting,
maar de krassen werden steeds groter breder en dieper,
ze droeg truitjes, met lange mouwen od vestjes,
zo dat niemand het kon zien.
met gym deed ze niet mee,,
bang dat mensen het zagen,
ze werd gesnapt door haar moeder..
wat moest ze nu doen,
ze wist het niet meer,
en werd helemaal gek,
nu wou ze niet meer,, helemaal niet meer,,,
moeder had alles weg gehaald,, was scherp was,
wand haar moeder kon niet zonder haar liefe meisje..
dank zei haar moeder, en steun van haar vriendinne,,
bestaat dit meisje nog..
wand anders was ze nu niet meer in leven.!