Licht zoekend
Mijn ziel zoekend, zonk de zon. Zemend in zege, verontrustende vrede.
Maagdelijke maneschijn als de spiegel van de aarde.
Zonlicht reflecteert waar god gebaarde.
Nu voel ik hem half uit zijn schede, maar ik ben tot schimmen gedoemd, doch in de hemel geroemd.
Kan ik me met de engelen vergaren of moet ik eeuwig naar vergaandheid staren?
Ik weet zoeken is zinloos, maar het zout van de zee verzacht zonde. Zomaar.
Tot zee licht spoelt met zand.
Reacties op dit gedicht
| ninodepino: | Woensdag, februari 10, 2010 22:01 |
| flauwekul!:) die schede die doet het hem!:) geen trucjes meer, wil je? humzzzzzzzzz |
|
| Jelly Marcus: | Woensdag, februari 10, 2010 21:59 |
| Ja kaatje, ik heb het express zo gemaakt dat sommige mensen zouden struikelen. Toch heb ik de Zs niet opzettelijk zoveel ingezet, ik had gewoon iets met Zs. Maar ik was zo gewend aan steeds die enters in de gedichten, dat ik het een keer anders wou doen. misschien niet een goed moment |
|
| Free((Bird: | Woensdag, februari 10, 2010 21:56 |
| mooi geschreven, Jelle. graag gelezen |
|
| kaatje krimpkous: | Woensdag, februari 10, 2010 19:49 |
| je moet de regels wat opdelen; lees het vlotter, vooral met die zzzz erin. goed gedaan. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Jelly Marcus | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 10 februari 2010 | ||
| Thema's: | ||