De mijn
Gietijzeren wagentjes
stijgen en dalen
in gangen van de aarde
zwart als roet
stoffig in kolendampen
verlangen naar lucht
branden kaarsen
van je verlangen naar licht
in onderaards schemer
vergaan tot kool
natuurlijk leven van boven
om te winnen als energie
tijden zijn verstreken
de gangen in de aarde
verworden tot doolhoven
gietijzeren treintjes
verborgen in geschiedenis
om langzaam te vergeten.
22-04-‘02/23:42
Reacties op dit gedicht
| MayadeBij: | Dinsdag, april 23, 2002 13:42 |
| Harold is back in town, haha. Wat een rotleven in de mijnen, longen vervuild, ogen halfblind, bloed aangetast, geef mij maar solar energy! Di Angeli! | |
| Thecool: | Dinsdag, april 23, 2002 10:01 |
| ruik ik hier de mijnen of is het de mijne hihi |
|
| Margaritha: | Dinsdag, april 23, 2002 09:03 |
| Mooi gedicht en gelukkig dat het geschiedenis is geworden | |
| waterval: | Dinsdag, april 23, 2002 02:03 |
| heel mooi.... vergeten is misschien moeilijk, toch maar beter die gangen vermijden en boven blijven.... in het licht.... |
|
| Gerda Prins: | Dinsdag, april 23, 2002 00:43 |
| Ik heb nog zo'n gietijzer kacheltje .........zou het niet willen missen ...... Groet Gerda prins |
|
| Hanneke Eirinn: | Dinsdag, april 23, 2002 00:43 |
| droef..de vooruitgang.. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Di Angeli | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 23 april 2002 | ||
| Thema's: | ||