Leven in een boek

Sluipend over de pagina van een goed boek,

dans ik in mijn leven.

Het gaat over opstaan en vallen.

De vloer is glad, maar mijn adem lang.

Steeds als ik val wil ik opstaan, maar dan val ik harder.

Dan vraag ik aan god, wat ik doe met mezelf. ‘Wat is de zin van het leven?’, maar ik krijg geen antwoordt. Alleen bekruipt er mij een gevoel van vertouwen, dat ik ooit zal dansen als een ballerina met een strijkkwartet. De wals klinkt in mijn oren,

als de smaak van chocola met een vleugje munt.

Het gaat harder en ik kan mijn vleugels niet meer bedwingen. Ik vlieg door het ruim van een schip en me zeilen staan bol, maar als ik de masten heb bereikt,

keert het schip zich om als een wesp met pokken.

De mast suist langs mijn hoofd

en alleen de laatste wiek schokt me wakker.

Schrikt me op die schuit. Knallend naar de kelder. Met tanden breken, met bloed doormond. Ik ruik mijn eigen genen schuimend op de grond.

Het is wel zeker dat ik me heb vervlogen,

redding was even onwaarschijnlijk als muiterij onder de mieren.

Er is echter één verschil, ik was licht en licht ben ik.

Nu dans ik op het bevroren water,

met de ijzers van me moeder

en een kussen onder me kont.

Geschreven door

Jelly Marcus

Reacties op dit gedicht

Jelly Marcus vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Over dit gedicht

Auteur: Jelly Marcus
Gecontroleerd door: benji
Gepubliceerd op: 10 februari 2010
Thema's: [Leven] [Dieren] [Esoterie]