Jij ziet de wereld als een belediging.
Je voelt je uitgedaagd door de maatschappij.
Je bent ondergewaardeert, zeg je, verwaarloosd, zeg je,
wij zijn gestoord, zeg je, maar de gestoorde dat ben jij.
De blik in je ogen is leeg en kil,
alsof je zo graag doden wil,
vervuld door schaamte, woede, haat,
die je vervolgens in de kamer achterlaat.
Een koude hangt om je heen.
Je werkt op ons gemoed,
met de woorden die jij zegt
en de daden die jij doet.
Jouw uitvergrote frustraties, jouw leugens, jouw vertroebelt beeld van de heldere waarheid,
jouw disrespectvolle gedrag, jouw onverstand, jouw verdraaiing van de realtiteit,
het went...
Dus sla me, papa,
want ik weet dat,
ookal mijn wang blauw is,
jij
de gewonde bent.