Torso in de sneeuw
De sneeuw glinstert tussen dorre struiken;
maar mijn stoere torso doet de warmte wel ontluiken
in dat smetteloos wit: de glimlach van de winter.
Ik blijf in spieren onbeweeglijk staan
en boven de roekeloze ijselijke winden
zal ik mijn pure kracht als man wel vinden.
Er is tussen het landschap en mij geen verband:
ik ben het tegengestelde van dat barre koude land.
Daar is enkel een blanke leegte onderaan
dat mijn hart doet overslaan.
Er is de eeuwige stilte, geen enkel geluid;
ik blijf bevangen in mijn mooie mannenhuid.
maar mijn stoere torso doet de warmte wel ontluiken
in dat smetteloos wit: de glimlach van de winter.
Ik blijf in spieren onbeweeglijk staan
en boven de roekeloze ijselijke winden
zal ik mijn pure kracht als man wel vinden.
Er is tussen het landschap en mij geen verband:
ik ben het tegengestelde van dat barre koude land.
Daar is enkel een blanke leegte onderaan
dat mijn hart doet overslaan.
Er is de eeuwige stilte, geen enkel geluid;
ik blijf bevangen in mijn mooie mannenhuid.
Reacties op dit gedicht
| Nummer 127 : | Zaterdag, februari 13, 2010 22:35 |
| geloven in jezelf is veel waard, maar de winter mag langzaam wat afnemen, en als jij een sneeuwman bent, dan hoop ik je over negen of tien maanden opnieuw te zien met tussenin zo weinig mogelijk reunies Bart |
|
| llooeess: | Zaterdag, februari 13, 2010 21:26 |
| ooooooh de sneeuw heeft een stoere torso :( ik dacht eerst jij. nou ja, dromen mag he ;) grtz |
|
| Indy Toma: | Zaterdag, februari 13, 2010 21:05 |
| Leuk ge-dicht, maar waar gaat het eigenlijk over? | |
Over dit gedicht
| Auteur: CASTELEIN RONNY | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 februari 2010 | ||
| Thema's: | ||