Onze stiltes
Onze stiltes
waren de mooisten.
Al eerder fluisterde ik je toe
(om haar zo min mogelijk te breken)
dat ik deze keer nooit zou vergeten.
Beloofd is beloofd.
Gekoesterd heb ik haar
- beter - dan mijn herinnering
van mijn tiende
(dan ben je echt al groot)
verjaardag.
Mama had een taart gebakken,
twaalf appels gingen er in.
Om drie over drie ging de bel,
oma was als eerste.
(zoals ze altijd was)
Ze droeg een rode blouse, drie gouden ringen
en zwarte schoenen met een strikje.
Toen was het leven nog
simpel te leven.
Nu niet meer, he lief?
(dat heb jij er naar gemaakt
in die stiltes van ons,
wonderlijk maar o zo slecht)
Jouw leven heeft ons
getekend.
(hopelijk wel samen,
want dat is
waar we horen te zijn)
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Vrijdag, februari 19, 2010 21:44 |
| Prachtige afsluiter aan een mooi, gevoelig gedicht. Fijne avond, switi lobi |
|
| Indy Toma: | Vrijdag, februari 19, 2010 13:36 |
| Prachtig gedicht, maakt me een beetje triest. | |
| Rani: | Vrijdag, februari 19, 2010 13:32 |
| Heel mooi, de laatste zinnen maken het af tot een prachtig geheel! | |
| Kenneth Rellum: | Vrijdag, februari 19, 2010 11:50 |
| mooie jeugdreflectie... heel minitieus en gevoelig uitgewerkt. | |
