Nachtmis
Het is in de stille, eenzame nachten dat
ik soms de lokroep van een vogel hoor.
Buiten, in de zwartfluwelen winternacht
omringd door een fluisterende wind
bevroed ik voor even, het geheim
van dit voorbijgaand korte leven.
In deze stille, fonkelende nacht
trekken, hoog boven mij onzichtbaar
en toch voelbaar, symfonieorkesten
van zwijgende vogels zich aan mij voorbij.
Het is alsof de hemel zich heel
langzaam verplaatst, en in die stilte
ineens vol weemoed en herinnering.
Bereid ik mij zwijgend op de klanken
van mijn eigen nachtmis voor.
sjoerd haxe
Reacties op dit gedicht
| windwhisper: | Zaterdag, februari 20, 2010 11:21 |
| echt mooi liefs Cobie |
|
| ela: | Zaterdag, februari 20, 2010 00:45 |
| Dansen met de hemel is als dansen met een lief. ela |
|
| babette67: | Zaterdag, februari 20, 2010 00:21 |
| mooi | |
Over dit gedicht
| Auteur: sjoerd haxe | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 20 februari 2010 | ||
| Thema's: | ||