Zag mezelf meerdere malen door grond zakken,

in aarde verdwijnen om niet meer terug te keren,

niet als dezelfde tenminste.

 

Als pikzwarte schaduw draag ik dat zand mee

verloochen niet wie ik ben of ben geworden

ben te trots om tranen te laten, noodkreten te slaken

of op te biechten wat er werkelijk van binnen speelt.

 

Dit keer is het anders en heb ik mezelf ingegraven,

met mijn kop in zand en koppigheid als steen

word ik nooit gevonden, toch kom ik altijd thuis.

Alleen.

 
 
 
 
Geschreven door
Looortje
Reacties op dit gedicht
Looortje vindt het leuk als je reageert op dit gedicht

Nog geen account bij Gedichten-Freaks?
Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

tineke ebing: Maandag, februari 22, 2010 11:06
niet doen, je bent de moeite waard, wat brengt trots je nou echt? Eenzaamheid dat wil je niet het lucht zo op weet je, een ervaringsdeskundige spreekt.Van je zelf houden is Ook een heilig moeten.Leer van jezelf te houden, daar wordt je sterker van, lieve groet tineke ebing

Quando: Zondag, februari 21, 2010 23:56

Mooi deze. Ja.

Over dit gedicht
Auteur:  Looortje Abbo 1Abbo 2GroeneSter
Gecontroleerd door:  
Gepubliceerd op:  21 februari 2010
Thema's: