Scheuren
Scheuren in het diepste
van mijn ziel,ze zijn opgengebroken..
heb de grijze kleuren gecamoufleerd
Het mensje in mij is ineengedoken..
heb de grijze kleuren gecamoufleerd
Het mensje in mij is ineengedoken..
Onbereikbaar en verdoofd
loop ik in mijn wereld rond..
veilig en zo vertrouwd
voel ik me wegzakken in de grond..
veilig en zo vertrouwd
voel ik me wegzakken in de grond..
De wereld zo veilig en berekenbaar
maar het pad is nauwelijks te begaan..
de hobbels en de kuilen in de weg
Laten mij niet rechtop staan..
de hobbels en de kuilen in de weg
Laten mij niet rechtop staan..
De moed en de kracht
duwen haar telkens weer omhoog..
Vallen en weer opstaan met je zware rugzak
Meisje,hou je ogen droog...
Vallen en weer opstaan met je zware rugzak
Meisje,hou je ogen droog...
Zo sterk en vrolijk
als zij zich naar de buitenwereld wil tonen..
Niemand mag niks merken
als zij zich naar de buitenwereld wil tonen..
Niemand mag niks merken
van de gevoelens,,
Die er in dit kleine meisje wonen..
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: *silliej* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 22 februari 2010 | ||
| Thema's: | ||