Nooit heb ik het achter me gezocht,
Nooit heb ik het van me verwacht.
Maar telkens als ik haar weer onder ogen zie,
Dan word ik vrolijk omdat ze naar me lacht.
Ik kreeg een kans, die ik niet benutte.
Achteraf schuldgevoel, iedere keer als ik haar zag staan.
Maar opeens kreeg ik een tweede kans,
En ik wist: Hier moest ik voor gaan!
Ik kon aan niets anders meer denken.
Volgens mij werd ik verliefd op haar.
Haar ogen, haar lach, haar gezicht.
Een knuffel op het veld, wat een mooi gebaar.
Maar....ook op nieuw ging het fout.
Van de een op de andere dag was het niets meer.
Zo'n gevoel dat ik ineens weer moest loslaten,
En waar ik niet overeen kon praten.
'S avonds, als ik in bed lag, las ik smsjes terug.
''Ik vind je leuk, je bent zo lief.''
Ik huilde, en huilde, tot er geen tranen meer waren.
Nu nog steeds kan ik het niet verklaren.
Speelde ze een spel met me?
Wilde ze zien hoe ik in zo'n situatie zou zijn?
Of is het een fout van mij, die ik niet kan zien?
Of werd ze verliefd op een ander,......misschien?