Geïnspireerd door een donkere weg voel ik me verzopen.

Ik ben niet zoekende, maar denkende.

Gevangen en tracht er eruit te komen,

maar al kruipend in de schaduw van het licht zie ik mijn gedachten verkleuren

en overgaan van vreugde naar angst.

Ben ik niet degene die ooit besefte dat de aarde rond was,

waarom heb ik dan de vrees om achter de horizon te gaan?

Ik zal niet van de wereld vallen, nog zal ik vergaan.

Waarom laat ik mezelf niet storten in de zonnevloed,

want ik wil liever verbranden dan verkillen.

Bovendien zijn wij mensen alle illusies

en zijn we geenszins iemand anders of gescheiden van elkaar.

Jij bent mij en ik ben jou, alleen zijn wij andere versies van mekaar.

Dat betekent niet dat jij een spiegel bent noch een verwante ziel,

jij bent gewoon mij in een andere tijd, op een ander plaats, in een ander lichaam, met een andere ziel,

wat ik ook ooit zal zijn.

Ik zal jou zijn en ik ben nu jouw zelf.

Kijk me dan ook niet aan met boze ogen, tergend in mijn ziel,

want het zal jouw zelf schaden net zoveel als het mij doet.

Maar kijk me aan met liefde,

want dan zullen wij beseffen dat we geliefd zijn hier op aard en hemel.

Kom nu tot onszelf en weet dat we niet alleen zijn.

Ik ben alleen een gevangene van de toekomst, omdat die nooit is of komt.

Ik ben niet een gevangene van de dageraad, mijn zoon die toch elke morgen verschijnt.

Vrij beweeg ik mij geriefelijk net zo makkelijk onder de maan en de sterren, als in jou hart.

Jouw grote klippen sloegen me stuk, maar hebben me geheeld.

Nu zijn wij allen gered, heilige moeder onder de zevende poort.

Nu betreed ik een ruimte waar niemand ooit zal komen,

maar waar iedereen zal zijn.

Iedereen is.