Droom #24
We liepen op een landweg, de stad uit.
Alles was vredig
Alles was vredig
tot we het kanongebulder hoorden.
Links en rechts van de weg lagen soldaten ingegraven.
Ik had geen idee wie de vijand was
en of het verschillende partijen betrof.
Misschien waren het wel de onzen.
Misschien waren het wel de onzen.
Als je al van de onzen kon spreken,
want een kogel was zo ontvangen.
Er was geen weg meer terug.
Er was geen weg meer terug.
Ik was niet alleen, maar wel
verantwoordelijk.
verantwoordelijk.
Het was zaak beschutting te zoeken.
We moesten onze eigen loopgraven in.
De weg was echter vlak.
In de verte zagen we geschut aan de hemel.
Het kwam alsmaar dichterbij.
De vijand landde in de verte al in vogelachtige boten.
Er was geen tijd te verliezen.
De vijand landde in de verte al in vogelachtige boten.
Er was geen tijd te verliezen.
Reacties op dit gedicht
| Indy Toma: | Dinsdag, maart 02, 2010 23:50 |
| Heftig verhaal. | |
| lexx: | Dinsdag, maart 02, 2010 12:01 |
| de interactieve buitenaardse wezens. je moet niet zoveel op je gameboy hange, oorlam! :) | |
| windwhisper: | Dinsdag, maart 02, 2010 11:41 |
| dat lijkt me een heftige droom liefs Cobie in elk geval zul je je omsingeld gevoeld hebben door zwaar geschut |
|
| gato rosso: | Dinsdag, maart 02, 2010 11:04 |
| ik houd me beter stil, voordat ik op de brandstapel beland :) ik, heiden, die ik er ben.. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Oorlam | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 02 maart 2010 | ||
| Thema's: | ||