Vergeet te kijken hoe mijn spiegelbeeld me haat
die lege ogen, hoe ze walgen bij het zien hoe ik sta
overgewaardeerd verder ga, alsof ik echt iets ben
in plaats van dat zielige hoopje niets dat ik niet ken-
nen wil, laat maar, ga maar, was maar weg.
Verschuif mijn poten over de grond, liggen daar
mijn plaats en ik lik de wonden op mijn rug
de messen die daar in gestoken zijn, door mij
want dat kleine beetje pijn hoort op z’n minst
en ik wil die smerige huid ook niet meer terug.
Vermoord me langzaam, alleen daar op de vloer
snijd me, rijt me open, laat me bloeden, leeg-
gelopen hoer en nooit meer dan dat geweest
ik laat nu zien hoe het moet, en sta ik ooit nog op
weet me dan weer af te slachten als een beest.