verzengend in het bed, de nacht –
                                           in vijvers slaap ik onder rozenvacht
                                           ben water schuldig wat ik droom
                                           het wil mij bloedend
                                           trekken in een sterrenbeeld
                                           dieper wiegen in de stroom

                                           wist je dat ik de jouwe ben
                                           al is het beter ‘k ben van mij

                                           te dragen is mijn eenzaamheid
                                           van ’t wilde hopen
                                           in onbevlekte zachte stoffen
                                           die ‘t zoete uur naar voren drijft
                                           tot aan niet uitgekuste hoeken
                                           van ongebluste speelse monden.