Een bank omgeven door gras en bloemen.
Oneindig ver zijn er rozen, hyacinten, jasmijn te zien en
hier en daar een boomgaard.
Appelbomen vol geurige bloesems.
In de blauwe lucht zie ik slechts enkele schapenwolkjes en twee witte tortelduiven.
Symbool van hoop op een betere toekomst, hoop op iemand
die zielsveel van me houdt.
Die van me houdt zoals ik ben, die samen met me lacht en
huilt, iemand die me het gevoel geeft dat ik speciaal ben.
Het begint hevig te onweren, het gras verandert in modder, maar de zon blijft op me schijnen.
Ik zak tot aan mijn middel weg in de modder,
het klaart eindelijk weer op.
Jij stapt naar me toe en reikt me je hand.
Je zegt niets, je glimlacht alleen maar.
Maar ik durf je hand niet aan te nemen.
Niet wetend of je me wilt helpen of je me verder weg wilt duwen in de versmachtende modder.
Anderen stopten mijn vertrouwen, liefde en vriendschap voor jou in een kristallen kistje en begroeven het ergens
in de lucht.
Kristal, zo fragiel, mooi en breekbaar zoals mijn hart.
De tortelduiven weten waar mijn gevoelens voor je zitten.
Als je ze laat neerstrijken op je sterke, beschermende, troostende en liefdevolle arm, dan brengen ze naar
mijn kostbaarste bezit.
Mijn hart, mijn gevoelens, mijn persoonlijkheid.
Eens je mijn kristallen kistje hebt gevonden, kan je me bevrijden uit de modder.
Dan kunnen we samen op weg gaan naar een betere toekomst voor ons beiden...