Schaamtevol is het wanneer ik mezelf voel
weet hoe mijn ogen staan, vol haat, verdriet
en niet met de kracht die zou moeten gaan,
stromen, wónen in dit lichaam zonder thuis.
Uitsluitend dode plekken op een rottend lijf
maar ik blijf, aanschouw de aarzelingen en
gun het mezelf niet de dood te halen
want er is hier nog genoeg om in te falen.
Risicoloos die rondes draaien in cirkels
die nooit stoppen met gesloten zijn en ik,
ik door door doorsta zonder bloed de pijn
van deze drukte in niet genoten dagen.
Ik ben al lang verslagen, weer omgevallen
maar ik leef, zoek mezelf in oude afvalresten
onthoud dat ik nooit iemand worden zal
en wacht tot ook ik weg ben verteerd
er is geen hoop meer na de val.