Drieluik
Visite
Witte lakens
Kil en krakend
In keurige rijen
Opgesteld
Kruimels ertussen
Veilig opgeborgen
De arme lijven
Hun zielen
Thuisgelaten
Je weet maar nooit
Twintig keer per minuut
Druppelt leven
Een buisje lager
Een extra oude
Weent tranen
Van eigen afscheid
Mis
De stem veel te luid
En botst met de reden
Van onze aanwezigheid
Daarvoren staat ze
Onder bloemen
Verborgen
Woorden stromen
Cliche na cliche
De kou die wij voelen
Door alles versterkt
Verdwijnt
Na de houten uitgang
Hij begint weer
Te schreeuwen
Zijn heer is ver weg
Hij rookt sprenkelt
Nog wat woorden
Vol leegte
Druipen wij af
Koffie
De deur van de kroeg
Slaat voor mij open
Afgemeten vriendelijkheid
Voor vijftig personen
De kachel verspreidt nog
De enige gloed
Een droeve lach klinkt
Het ijs smelt
Handen geknepen
Zakdoeken drogen op
Vorige keer
Was er eentje meer
29 oktober 2005
Reacties op dit gedicht
| karinvangelder: | Zaterdag, maart 06, 2010 10:17 |
| triest Rick dit schrijven fijn weekend xx Karin | |
| willy peeters: | Zaterdag, maart 06, 2010 08:25 |
| allemaal meegemaakt;raak beschreven | |
| ela: | Zaterdag, maart 06, 2010 00:27 |
| Mooi vertelt deze droeve aangelegenheid. ela |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Rick Ritterbeeks | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 06 maart 2010 | ||
| Thema's: | ||