Mijn vriend Theo
Kreunden zij die rimpelig
mijn bestaan uit handen gaven
over de lasten en zorg
mijn kinderbeentjes
die velloos weigerden te lopen
naar de speelplaats
waren jullie zicht verloren
verkramping was mijn eenzaamheid
de witte jassen
die dirigeerden en bepaalden
welk onheil klaar lag
zonder mijn huid te raken
voor de narcose kwam
grijze haren waren wijsheid
toch dacht ik
dat ik met mijn acht grijs was
verstopt ver van de wereld
die mij niet konden raken
voor een beeld van afschuw
of scheldende kinderen
helaas dan wel liefdeloos
kranig verweerde ik mezelf
sterk te zijn
tranen mochten dan wel alleen
zonder vrienden
er niet bij te horen in de groep
totdat ik je leerde kennen
Theo zonder ouders
mijn beste vriend op elk moment
een dagje strand
je eigen tunnel
diep onder het zand
de tunnel stortte in
mijn wereld ook.
23-04-‘02/23:43
Reacties op dit gedicht
| Hanneke Eirinn: | Woensdag, april 24, 2002 10:35 |
| :( toch een zegening zo'n vriend.. | |
| Sheena: | Woensdag, april 24, 2002 00:29 |
| *blaast een zilte afscheidsgroet* dag Theo ... lief dat je er was, voor hem .... Sheena |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Di Angeli | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 24 april 2002 | ||
| Thema's: | ||