eerste lente
die de schade opmeet
kale bomen op het netvlies breekt
de hemel van de aarde scheidt
alles op zichzelf
niets dat een hand uitsteekt
of verbindt
fietsers die nooit meer thuis raken
ingevroren in ragfijne stralen
wachtend op het laatste oordeel
een toverspreuk
een zin
wel kondigt in een hoek
een perk sneeuwklokjes
de beweging aan
van troepen ondergronds
barstensklaar
Reacties op dit gedicht
| Martien Montanus: | Dinsdag, maart 09, 2010 18:40 |
| Heel mooi | |
| Martien Montanus: | Dinsdag, maart 09, 2010 18:39 |
| Heel mooie, vooral de 1e en de laatste strofe! Jouw voorbeeld kan ook, maar laat ''m zo, dank voor het meedenken! :-) |
|
| lexx: | Dinsdag, maart 09, 2010 18:36 |
| de lente :) met oude bekenden en nieuwe verrassingen. een net gedichteke. | |
| honingbijtje: | Dinsdag, maart 09, 2010 18:19 |
| heerlijke poëzie, lichtelijk rebels, maar dat is de lente ook. liefs |
|
| switi lobi: | Dinsdag, maart 09, 2010 18:03 |
| Oooo..:) prachtig! Liefs, switi lobi |
|
| spring-in-het-veld: | Dinsdag, maart 09, 2010 18:03 |
| en uit de knopjes barsten maar!!joechei..het bloeit lente! poing poing poing |
|
Over dit gedicht
| Auteur: conan | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 09 maart 2010 | ||
| Thema's: | ||