er zal niemand zijn
Ken je me werkelijk?
Of denk je dat maar?
Voel je mijn pijn,mijn verdriet,mijn vreugde
Zie je de blik in mijn ogen?
Waarmee ik zoveel zeggen wil?
Snap je het wanneer ik stil of uitbundig ben?
Ik geloof het niet
Want er zal niemand zijn
Die mij werkelijk
Volkomen zal kennen...
Of denk je dat maar?
Voel je mijn pijn,mijn verdriet,mijn vreugde
Zie je de blik in mijn ogen?
Waarmee ik zoveel zeggen wil?
Snap je het wanneer ik stil of uitbundig ben?
Ik geloof het niet
Want er zal niemand zijn
Die mij werkelijk
Volkomen zal kennen...
Reacties op dit gedicht
| hiding tears: | Donderdag, april 22, 2010 20:46 |
| heel mooi mijn vader ziet dan allemaal niet bij mij, dus je gedicht raakt me wel. xxx |
|
| Sanne_: | Donderdag, april 15, 2010 15:57 |
| Je moet je ook WILLEN laten kennen door anderen hé.. Dat is niet altijd even gemakkelijk, maar ik blijf erbij.. iedereen heeft iemand nodig waar hij/zij met al z''n problemen terecht kan! X | |
| Hans Winter: | Donderdag, maart 11, 2010 20:31 |
| wie je wil verkennen kan je naaste worden, wie zich naar je te voegen zoekt, mag dat allicht zorgzaam zalig wezen. groetje, hans |
|
| teun hoek: | Donderdag, maart 11, 2010 17:38 |
| Soffie wij kennen onszelf nauwelijks.....als er maar mensen om je heen staan die je waarderen . |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Sofffietje | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 11 maart 2010 | ||
| Thema's: | ||