Het onzichtbare kind
Ik zie het kind in mezelf
Het kind van amper elf
Vervuld van pijn en verdriet
Niemand die haar werkelijk ziet
Zo klein, zo breekbaar
Het leven valt haar zwaar
Het enige waar ze naar smacht
Is een klein beetje aandacht
Geen liefde, geen geborgenheid
Alleen maar conflicten en strijd
Steeds maar slikken en vermanen
Geen ruimte voor haar tranen
Met haar hoofd hoog opgeheven
Blijft ze haar jeugd overleven
En met een voorzichtige glimlach
Verlangt het kind in mij naar een nieuwe dag
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Cocootje | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 12 maart 2010 | ||
| Thema's: | ||