verscheurd
Verscheurd.
Ik zit in een hoekje
alleen
huilend
schuilend
in mijn handen
Schreeuwend om hulp
kom niet meer uit mijn schulp
verdoemd
door eenzaamheid
en ik langzaam
uit het leven glijdt.
Reacties op dit gedicht
| Josje: | Vrijdag, september 14, 2001 15:01 |
| mooi... | |
| Mathilda: | Maandag, september 10, 2001 20:31 |
| Hoe herkenbaar is dat voor mij,ik voel me ook verscheurd. Maar ik kan je enkel de raad geven blijf hopen,dat doe ik ook,al kost het ontzettend veel energie. Ook al merk je het nu niet er zijn altijd mensen die om je geven,bid om kracht en je zal je weer iets sterker voelen,en je bent niet alleen,tranen zijn geen schande,schuilen ook niet,zorg alleen dat je niet erin blijf zitten.Leef en kijk om je heen,de bloemen geuren ook,de bomen ruisen ook voor jou en zo kan ik nog wel uren doorgaan, |
|
| Orphan Angel: | Maandag, juli 09, 2001 01:36 |
| Zo pijnlijk herkenbaar... Kom uit dat hoekje, laat je dragen naar het licht. En spreek... spreek...SCHREEUW! Zelfs je schreeuw in stilte wordt voortaan gehoord... Ik hoor je lieverd... en je schreeuw gaat ijselijk pijnlijk door me heen, je bent niet meer alleen, we houden je boven water, ik laat je niet wegglijden uit dit leven... ik hou je vast, zolang dat nodig is...!!! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: eppo | 
|
|
| Gecontroleerd door: Wim | ||
| Gepubliceerd op: 01 januari 1970 | ||
| Thema's: | ||