Niemand wou ik het vertellen,
ik had een vriendin.
niemand wou het weten,
het was smerig, het was vies.
Ik hoorde alle dingen, over ons "soort"
En daarna, ook de dingen, zoals het "hoort"
Daar werd het te zwaar, daar deed het te veel pijn,
Daar, wou ik alleen zijn.
Zonder jullie, zonder haar,
alleen met mijn verdriet, alleen met mijn pijn.
Daar hebben wij het laten gaan,
Daar bleven we staan.
Zetten we het leven stil,
Om samen te springen...
Maar toen de trein er kwam,
durfde ik niet meer, werd ik bang.
Jij sprong, was te laat je tegen te houden...
Nooit zal je meer bij mij zijn,
Nooit kan ik je meer vasthouden.
Zo sta ik dagelijks aan je graf...
Zo heb ik spijt,
Zo.. ben jij verdwenen..