jij bent mijn muze
ik zie de zonsopgang in mijn ogen
kleurt de horizon weer rood
als de maan de hemel weer verlaat
daar tussen in ligt een hele donkere nacht
en als eenmaal de dag aanbreekt
sta ik voor de spiegel
die zegt hoe mooi jij wel niet bent
laat jij de muze weer dienen
dit alles is nog maar het begin
als een vriendschap zonder kleur
daardoor ga ik twijfelen
en vraag mezelf af
of er wel een plaatsje is
in jouw leven voor mij
hoe dan ook,ik hou zielsveel van jou
neem dikke bossen bloemen
voor jij mee
ik heb wel een eeuwigheid
de tijd
waarin ik blijf wachten op het antwoord
op mijn gekleurde bossen rozen
liefs
johan hijzelaar
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Donderdag, maart 18, 2010 13:08 |
| Eerg mooi liefdevol geschreven Johan! liefs, fijne dag dicky |
|
| lexx: | Donderdag, maart 18, 2010 08:11 |
| ik hoop het voor je :) maar als ze niet wil, moet je d''r toch echt niet meer stalken he johan. | |
Over dit gedicht
| Auteur: johandedichter | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 18 maart 2010 | ||
| Thema's: | ||