proberen steeds weer..
om je met rust te laten..
om je te laten gaan..
maar nee ik kan het niet,
ik kan het nu niet laten,

ik probeer je nu te laten zien,
hoeveel ik om je geef,
dat ik de ware voor jou ben,
zoals jij dat voor mij bent,

straks misschien ben ik heel blij,
omdat jij mij dit keer in je armen toe liet,
de volgende keer,
bang om eraan te denken,
wetend dat je het dan niet kan,
dat je me dan weer moet afhouden,

later misschien, met jou in een huis..
ach misschien ook niet..
ik weet het niet..
niet meer..

ik hou van jou, jij ook van mij,
jij bent mijn schat, je bent echt mij lief,
maar soms wou ik dak deze gevoelens nooit had,
want soms maken ze me het alleen maar moeilijk..
alleen maar heel erg verdrietig, sacherijnig..
maar soms, natuurlijk ook heel blij, vrolijk, opgewekt..
mijn stemming is zo anders sinds ik jou ken..
zoveel veranderd en beter geworden..
iedereen zegt het, ze vragen of ik aan de anti depressivia zit..
ik zeg nee,, ik leef niet op pillen, ik leef van de liefde,
van jou liefde,
moet ik dit dan nu weer loslaten?
sorry, ik kan het niet.