Boem boem, boem boem, boem boem, boem boem
voel ik de pijn in mijn oogkassen
de pijn glijdt soepel van mijn voorhoofd
in mijn vermoeide ogen

Vermoeid van de zon, de lampen
maar vooral vermoeid van de witte zeeën
met zwarte vissen en vogels
die informatie geven, allemaal tegelijk

ze schreeuwen hun longen uit om aandacht
ze dansen het zweet uit hun lichaam voor aandacht

de schreeuwen proberen een lied te vormen
dat mij genadeloos irriteert

De dansen die gedanst worden zijn heftig en organisch
en vormen een slachtveld dat mij droevig stemt

Maar ik word geacht
het lied te zingen en het slachtveld na te spelen
en ik heb geen keus

Ik lieg mezelf voor
dat het de toekomst een gouden kleur zal geven
want ik heb geen keus

Maar uiteindelijk is de keus niet het belangrijkst
Je moet het gegeven lot de jouwe maken
Goud zit in je aderen