Mijn vleugels dragen me waar ze maar willen
Ik zweef boven alle plekjes in het paradijs
Niets kan mijn honger naar slaap nog stillen
Ach vleugels, breng me naar m'n bed voor een heerlijke reis
Mijn blauwe ogen verlangen naar hun leden
Ze zijn het neerturen op Moeder Aarde beu
Ze richten aan m'n vleugels hun smeekbeden
en die stellen hen niet teleur
Ergens in de verte herken ik mijn bed
Ach, hoezeer ik er niet achter verlang
Maar het is alsof er mij iets belet
Duistere krachten houden me in bedwang
Ik laat mijn kijkers nog een laatste keer op de planeten vallen
Zo rustig mijn Venus, zo woest mijn Aarde
Mensen leven niet meer, genieten niet van die wondermooie beken rivieren, bergen en dallen...
Ik ben ook maar een engel, ik moet het aanvaarden...
Mijn liefste, leef toch... Slaapwel